نمیدونم دارم با خودم چیکار میکنم
نمیدونم دارم کجا میرم
نمیدونم قراره چی بشه
دیروز اتفاقی افتاد که نباید می‌افتاد
برام یه درس بزرگ شد. یه تلنگر که داری دقیقا چه غلطی می‌کنی با خودت.
باید یه کم عاقلانه پیش برم
باید محکم تر با آدم‌ها برخورد کنم که ازم سو استفاده نکنن.
کاش یکی بود
کاش یکی که نه، یه بغل بود
یه بغل پر از مهربونی
یه بغل که بتونم خودمو جا بدم تو بغلش زار بزنم
اونقدر که دلم آروم شه، که حالم خوب شه
میشه بیای
حالم خوب نیست
نزدیک تولدمه
بازم بحران، بازم گریه، بازم تنهایی
فشار رومه
کسیو ندارم باهاش حرف بزنم، بگم سخته برام زندگی
همه چی با هم شده
همه هم ازم میخوان قوی باشم
نمیتونم جلو گریه‌مو بگیرم
امروز پنجشنبه‌ست. پنجشنبه‌ها ساعت 1 میرم خونه
بعد این چند روزی که اومدم سرکار. امروز اولین روز بود که یه کم با رغبت حاضر شدم و زدم بیرون
دارم جدیدا سعی میکنم رو ترس‌هام غلبه کنم.
و اینکه خودمو بندازم تو دل ترس
یکیش همین تلفن زدن به دیگران
الان روزی چندین بار زنگ میزنم با کارمندا صحبت میکنم. هنوزم سخته اما باید بتونم.
امروز نزدیک به یک هفته‌ست میام سرکار.
هنوزم باهاش اخت نشدم
صبح‌ها با ذوق پا نمی‌شم برای کار.
یه کم وضعیت کار بهتر شده. میدونم قضیه چیه و کارم دقیق چیا هست.
اما خب کاش بهتر بود. کاش دوسش داشتم. نمیدونم شاید حقوق بگیرم با ذوق بیشتری بیام.
شاید این برام خوب باشه