زندگی آروم

خدایا دلم آااااارامش می‌خواد

آرامش محض

طوری که از فرط آرامش زیاد خسته بشم.

دلم خواب راحت می‌خواد

بدون فکر و خیال

بدون درگیری ذهنی

شبا با ذوق سرمو بزارم رو بالش

صبحا که پا میشم سرحال‌ترین آدم روی زمین باشم.

خدایا قلبمو قوی کن.

یه وقتا هم میشه با وجود داشتن خانواده، فامیل و دوست نگاه میکنی اطرافتو می‌بینی تنهایی. هیچ کسی رو نداری باهاش حتی درد و دل ساده بکنی، کسی نمیفهمه تو رو، درکت نمی‌کنه، نمیدونه یه وقتا قلبت می‌خواد از جاش دربیاد، نمیتونی بفهمونی به دیگران که دیگه نا نداری تو این دنیا نفس بکشی.

با خدا حرف میزنم. درد و دلم رو می‌برم پیش خدا، اما کاش خدا پیشم بود بغلم می‌کرد. دستمو می‌گرفت دلداریم می‌داد.

این حجم از اتفاق بد تو یه روز بی‌سابقه‌ست. 

تموم میشه بالاخره

یه وقتا مطالب قبلیه وبلاگمو میخونم.

بعد با تعجبی وصف ناپذیر با خودم میگم این من بودم اینارو نوشتم؟

من این همه سختی کشیدم؟

پس کو اون همه فشار؟ پس کو اون همه من دیگه تحمل ندارم‌ها؟

چقدر داغون بودم یه وقتا. همش حس می‌کردم تموم نمیشه.

بماند یه وقتا هم آدم خودش جو میده.

و داشتم به این فکر می‌کردم خدایااااا بزرگ شدن چققققدر خوبه.

چقدر خوبه که دیگه برا هرچیزی ناراحت نمیشی. برا هر چیزی زانوی غم بغل نمی‌گیری. جو نمیدی، عصبانی نمیشی.

زندگی در آینده

به یک خود شناسی رسیدم جدیدا!!

اونم اینه که از وقتی یادمه تو آینده زندگی کردم!!

آینده نه مثلا یه موردها

اونقدر خواسته‌هام زیاده و اونقدر دنبال پیشرفت از همه لحاظم، یه وقتا فکر می‌کنم میبینم نکنه مغزم الان از جا دربیاد!

آره. خیلی چیزها میخوام. دوس دارم خیلی کارهای مفید انجام بدم و یه لحظه هم دوس ندارم عمرم تلف شه.

شاید خیلی خوب باشه‌ها

اما حس میکنم زیادی دنیویه. اون قدر دنیوی هست که فراموش می‌کنم اون دنیایی هم هست.

مگه نه اینکه قراره اینجا توشه جمع کنیم برا اونجا؟

پس من دارم با خودم چیکار می‌کنم؟

یکی بیاد بگه چیکار کنم پس؟

راه درست

تو یه دوره از زندگی قرار گرفتیم که نمیشه خوب و بد رو از هم تشخیص داد.

همش دارم فکر می‌کنم کدوم درست میگن، کدوم غلط.

داری می‌بینی همه چی اشتباهه‌ها

اما بازم باید صبر کنی، چرا؟ چون که من که واقعیت رو نمیدونم. من که نیستم ببینم واقعا اون تو چه‌خبره.

فقط خود خدا میتونه کمکمون کنه.